ARTIKEL UIT PARAVISIE

ZEG ’NS AAA-STER MONIQUE: ‘VASTLOPEN IS EEN UITNODIGING TOT ONTWIKKELING’

TEKST: ARNE BIJVOETS
FOTO: PATRICIA STEUR

Monique Rosier (52) groeide op in het Noord-Hollandse Bergen. “Als jong meisje had ik echter al snel het gevoel dat ik eigenlijk niet voldeed aan de verwachtingen van anderen. Ik kon me bijvoorbeeld heel erg slecht concentreren op de dingen die mij niet interesseerden, had een grote verbeeldingskracht en een enorme nieuwsgierigheid naar de wereld. Mijn moeder was me als klein kind altijd kwijt, omdat ik bij vreemde mensen in de tuin stond te praten. Op school had ik helemaal niets met discipline en werd ik zelfs geslagen om me op die manier tot de orde te roepen. Dat begreep ik uiteraard niet en het was daarnaast ook nog eens kwetsend en vrij zinloos, want ik was op andere dingen geconcentreerd. Ik leerde denken dat ik dom was. Dat zorgde ervoor dat ik verschillende scholen bezocht, maar me op geen daarvan eigenlijk thuisvoelde. School boeide me absoluut niet en dat vond ik heel lastig. Achteraf gezien was ik gewoon een nieuwetijdskind.”

GOUDEN TIP
Sporten vond Monique wel heel erg leuk: “Ik skiede en deed aan paardrijden, turnen en zwemmen. En daarnaast speelde ik ook graag toneel en zong ik in een kinderkoor.” De school waar ze uiteindelijk belandde, de LEAO in Alkmaar, was het natuurlijk ook niet. “Dat kon je zien als een soort van vergaarbak van alle ellende waar nog geen school voor was gevonden.” Op haar vijftiende zag Monique een advertentie in een krant staan, waarin iemand werd gezocht voor een film. “Ik leek erg op degene die ze zochten. Dus toen ik op een keer weer eens de klas werd uitgestuurd, ben ik naar een telefooncel gelopen en heb ik gebeld. Ruzie thuis natuurlijk, maar dat kon me helemaal niets schelen.” Dit werd Monique’s bruggetje naar de ‘grotemensenwereld’. Ze werd aangenomen en nog datzelfde jaar speelde ze een rol in de serie Decamerone. Hier voelde ze zich totaal thuis en genoot ze met volle teugen. Het was echter kort daarna dat het op persoonlijk gebied scheef liep, toen iemand van het modellenbureau haar vertelde dat ze best een prachtig figuur had, maar dat ze toch eigenlijk drie kilo te veel woog. Dat werd het begin van heel veel ellende. “Ik dacht dat ik die kilo’s er wel even af zou krijgen. Ik at supergezond, dronk zwarte koffie en citroenwater en at mondjesmaat een crackertje. Er ontstond daardoor echter wel een oorlog in mijn hoofd die niet te winnen was en die me knettergek maakte. Ik voerde een voortdurend gevecht tussen wel en niet eten. Het was een strijd die ik begon te verliezen en die me wanhopig maakte.” Een collega-model gaf me vervolgens een gouden tip, namelijk na het eten gewoon m’n vinger in m’n keel stoppen. Nou, dat mondde dus uit in een extreme eetverslaving.”

BRUINE BOTERHAM MET KAAS
Lichaamsgewicht en eten werden vanaf dat moment een obsessie voor Monique. “Ik wisselde jarenlang boulimia af met anorexia, overeten, diëten en uithongeren.” Terwijl heel Nederland van haar genoot als Pien in Zeg ‘ns Aaa en Monique als de ideale schoondochter zag, was ze zelf vaak doodongelukkig. “Soms gaf ik wel acht keer per dag over, het beheerste m’n leven. Mijn collega’s van Zeg ’ns Aaa, zoals Hans Cornelissen en Carry Tefsen, hadden geen idee hoe erg ik eraan toe was. Maar ja, ik was dan ook een meester in het verbergen van mijn verslaving. Ik kon het met niemand delen, mijn schaamte was enorm en de publieke aandacht drukkend. En ik bleef iedere dag maar denken ‘morgen wordt het beter’.” In Amerika, waar Monique regelmatig woonde, zocht ze voor het eerst hulp. En toen ze op haar 25e terug naar Nederland kwam, vervolgde ze hier haar inmiddels diepgaande persoonlijke zoektocht. “Ik ging eerst naar de huisarts, die deed er echter nogal lacherig over. In die tijd was er ook nog nauwelijks iets over bekend. Een bruine boterham met kaas zou wel voldoen, kreeg ik te horen. Ik volgde daarna allerlei cursussen en therapieën – van transcendente meditatie tot opleidingen aurahealing – leerde van alles een beetje, maar vond steeds maar niet wat ik eigenlijk zocht.”

LICHTJAREN
Toen leerde Monique Joke kennen. Een medium waar ze zich meteen bij thuisvoelde. Eindelijk vond ze antwoorden op vragen: “Joke vertelde me dat ik nog veel zou leren tijdens de weg die ik zou gaan. Mijn zoektocht zou nog zeker 25 jaar duren, maar dan zou ik iets belangrijks aan de wereld kunnen doorgeven. Ik viel steil achterover toen ik dat hoorde. Dan zou ik dus vijftig zijn! Dat leek mij lichtjaren weg. Ik wilde het juist nu en wel meteen! Maar Joke kreeg uiteindelijk gelijk. Ik startte mijn werk als therapeut en leerde op autodidactische wijze verder. Ik heb van alles gedaan, meegemaakt en geleerd. Ontdekte dat je spiritualiteit absoluut niet op een zweverige manier moet zien. In 2009 – na de scheiding van de vader van mijn kinderen – besloot ik mijn ervaringen en oplossingen op te tekenen in een boek. Inmiddels was ik twintig jaar bevrijd van mijn eetverslaving en ik zag het als mijn verantwoordelijkheid om het Vrij Eten dat ik had ontwikkeld door te geven aan anderen.”

<< Pagina terug